Oι αυτοδιοικητικές εκλογές κρίσιμος κρίκος για μια νέα Βάρκιζα;

( μια σύντομη απάντηση στο κείμενο "Αποχαιρετώντας τη Βάρκιζα" του Χ. Γεωργούλα)

Η πολιτική αρχίζει όχι όταν σκοπεύουμε να εκπροσωπήσουμε τα θύματα, σχέδιο στο επίπεδο του οποίου η παλαιά μαρξιστική θεωρία παραμένει δέσμια ενός σχήματος έκφρασης, αλλά όταν είμαστε πιστοί στα συμβάντα μέσα απ' τα οποία τα θύματα παίρνουν θέση.

(Alain Badiou – Η πολιτική και η λογική του συμβάντος)

Την συμφωνία της Βάρκιζας δεν την υπέγραψαν ούτε οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, ούτε οι αγωνιστές του ΕΑΜ, ούτε ο ελληνικός λαός. Αυτοί δεν είχαν ούτε καν την ευκαιρία να εκφράσουν ελεύθερα την γνώμη τους γι' αυτή την συμφωνία. Την απόφαση την έλαβε η ηγεσία του "κόμματος της εργατικής τάξης" του ΚΚΕ. Και  δεν ήταν η απουσία ενός "ενιαίου στρατηγικού σχεδίου" ο λόγος που την  οδήγησε  να δείξει περισσότερη εμπιστοσύνη στους πολιτικούς της αντιπάλους απ΄ ότι στην λαϊκή πρωτοβουλία και  να μην προχωρήσει στην κοινωνική αλλαγή. 

Σήμερα η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Οι αναλογίες που έχουν κάποια πολιτική σημασία αφορούν κυρίως στην ανικανότητα της πολιτικής εκπροσώπησης από τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς, της εντεινόμενης κοινωνικής και ταξικής πόλωσης σε στιγμές  κρίσιμες  για την έκβαση της ταξικής πάλης. Ο Χ. Γεωργούλας ισχυρίζεται ότι σήμερα "αντιπαρατίθενται δύο αλληλοαποκλειόμενα πολιτικά σχέδια και η αντιπαράθεσή τους αυτή έχει αντίκτυπο και εκτός συνόρων". Αυτό όμως δεν αποτελεί παρά δευτερεύον φαινόμενο της πολιτικής κατάστασης. Η κοινωνική και η ταξική πόλωση δεν ταυτοποιείται με όρους ταξικής πάλης με βάση τα πολιτικά στρατηγικά σχέδια που αναζητεί ο Χ. Γεωργούλας. 


Οι αντιστάσεις στην εποχή των μνημονίων δεν οργανώνονται και δεν καθοδηγούνται από κάποια πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, όπως αυτή μπορεί να  αυτοπροσδιορίζεται στην πολιτική σκηνή. Ο Δεκέμβρης, η Κερατέα, οι πλατείες, οι Σκουριές της Χαλκιδικής, η ΕΡΤ ήταν συμβάντα απρόσμενα και ασύμβατα με τα όποια "στρατηγικά πολιτικά σχέδια" της Αριστεράς. Η σημερινή δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι  ήταν «ανοικτός» σε αυτά τα κινήματα. Το κοινωνικό φόρουμ και το κίνημα της 25ης Μάης είναι τα δυο βασικά κινηματικά  αναφορικά που τον ανέδειξαν στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι το "πρόγραμμά" του, το οποίο εννέα στους δέκα ψηφοφόρους του δεν το έχουν καν διαβάσει και ούτε γνωρίζουν αν υπάρχουν πράγματι σημαντικές διαφορές ανάμεσα στο "στρατηγικό πρόγραμμα" του ΣΥΝ του 3% και στο "στρατηγικό πρόγραμμα" του  ΣΥΡΙΖΑ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν είναι το πρόγραμμα αυτό που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε είναι αυτό που θα κρίνει τελικά αν θα γίνει κυβέρνηση ή όχι.

Η πτώση της Κυβέρνησης δεν θα συμβεί επειδή  στην ελληνική κοινωνία θα ηγεμονεύσουν   στρατηγικά  σχέδια παρόμοια με αυτά  που εκπονούν οι δυνάμεις της Αριστεράς. Είναι  πιθανό οι μικρομεσαίοι και οι αγρότες που εντάσσονται ολοένα και περισσότερο στους “αποκλεισμένους”, να είναι εκείνοι που θα δώσουν το οριστικό χτύπημα στην κυβέρνηση και όχι το “ανύπαρκτο” εργατικό κίνημα, στο οποίο  εναποθέτει τις ελπίδες της η παραδοσιακή Αριστερά...

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση συμπίπτει με  την στιγμή  που το κοινοβούλιο αποτελεί ένα από τους πιο απαξιωμένους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας στην χώρα μας. Ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ στον κοινοβουλευτισμό κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, παράλληλα με την απεμπόληση των κινηματικών του αναφορικών, θέτουν όρια στην άσκηση και της κοινοβουλευτικής πολιτικής, τα οποία κανένα "στρατηγικό πρόγραμμα" δεν μπορεί να υπερβεί. Η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζεται σήμερα από τα επιτελεία του, σχεδόν  αποκλειστικά στην βάση  των  αναγκών  της επικοινωνιακής διαχείρισης των δημοσκοπικών ποσοστών μπροστά τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Η ιστορία όμως  δείχνει ότι χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού και μαζικού κινήματος, καμία σημαντική  αλλαγή δεν πραγματοποιείται  ούτε στο κράτος ούτε στην κοινωνία. 

Με αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει επιλέξει σήμερα  μια πορεία που οδηγεί σε μια "νέα συμφωνία της Βάρκιζας". Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του  Μάη αποτελούν κρίσιμο σταθμό σε αυτήν την πορεία. Όχι όμως γιατί απουσιάζει, όπως ισχυρίζεται ο Χ. Γεωργούλας ένα ενιαίο ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο με καθαρές προγραμματικές θέσεις για το ευρώ και για άλλα παρόμοια ζητήματα κρατικής διαχείρισης, αλλά γιατί  ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να εγκαταλείπει την πίστη του στη αυτονομία του μαζικού κινήματος και στο συμβάν της  εξέγερσης. Εξάλλου σύμφωνα με  τον  Μ. Φουκώ: "η σχέση συμμόρφωσης προς ένα κείμενο, ή μια σειρά κειμένων, έχει αναλάβει να μεταμφιέσει την απουσία διακυβερνησιακής ορθολογικότητας. Προτείνεται ένας τρόπος ανάγνωσης και ερμηνείας που οφείλει να θεμελιώσει τον σοσιαλισμό, που οφείλει να του δείξει ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων του και της ενδεχόμενης δράσης του, ενώ κατά βάθος ό,τι θα χρειαζόταν είναι να ορίσει στον εαυτό του τον τρόπο δράσης του και τον τρόπο διακυβέρνησής του."

Ο "άλλος κόσμος" δεν μπορεί να γίνει "εφικτός" μέσα από πολιτικές πρακτικές ανάθεσης και διαχειριστικές κρατικές πολιτικές, ιδιαίτερα σε συγκυρίες κοινωνικής πόλωσης όπου η λαϊκή αγανάκτηση δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί από τους πολιτικούς σχεδιασμούς των κομμάτων της Αριστεράς. Το δίλημμα "εμείς ή αυτοί", χωρίς την ενεργή συμμετοχή και παρουσία των κοινωνικών υποκειμένων  - που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της σημερινής κρίσης - στο χώρο της Πολιτικής με όρους ανατροπής και συνθήκες εξέγερσης, δεν μπορεί να μετατραπεί σε γενεσιουργό πράξη αυτού  του "άλλου κόσμου"...